De reis ging verder. We verlieten de omgeving van Rondane, daar waar ik al een ultiem herfstgevoel kreeg. In verhouding met de rest van de reis hoefden we vandaag maar een klein stukje te rijden. De eerste stop was Sohlbergplassen, de foto die je hierboven aan dit blog ziet. Een machtig uitzichtpunt! Hier heb je verreikende uitzichten over het Atnasjøen-meer, omgeven door de ronde bergen van het Nationaal Park Rondane. De route naar de volgende accommodatie was weer prachtig. Verschillende ruige berglandschappen en uitgestrekte gebieden. Allemaal gehuld in prachtige herfstkleuren. Vooral de goudgele gloed van bladeren aan de bomen was overheersend tijdens deze rit. Af en toe zag je ook (ruige) bergtoppen bedekt met sneeuw. Iets wat een extra mooi effect gaf.

Sneeuw, sneeuw en nog meer sneeuw
Ik ben zo iemand die de weersvoorspellingen 5 keer per dag op verschillende apps bekijkt. En ik ben ook zo iemand die weet dat het weer zo onvoorspelbaar is als het maar zijn kan, vooral hier in Noorwegen. Maar toch, het was vrij duidelijk dat er sneeuw zou gaan vallen in de namiddag, dat had ik al op verschillende weerapps gezien. Toen we aan het einde van de middag aankwamen bij onze accommodatie Furuhaugli begon het inderdaad te sneeuwen. Sneeuwval in eind september, voor ons Nederlanders misschien een beetje gek en wennen. In ons huisje namen we even wat rust en voor we het doorhadden lag er al een paar centimeter sneeuw.

Tegen de avond wilden we wat eten in het restaurantje van de accommodatie, ongeveer zo'n 50 meter van ons vandaan. De heenweg ging nog prima over een dikke laag sneeuw, maar na het heerlijke diner was het teruglopen wat lastiger. Tot iets boven de enkels in de sneeuw. Een nacht ging voorbij en de volgende ochtend was nog intenser. De auto was zo ongeveer ingesneeuwd en de sneeuw kwam tot halverwege mijn kuit (zo'n 30 tot 35 centimeter). Wakker geworden in een winter wonderland dus. Eén ding vroeg ik me wel af; gaat die muskusossafari vandaag nog door? En zo ja, hoe!?